دین برنامه‌ای است هماهنگ و متناسب برای رسیدن به زندگی مطلوب بشری تدوین شده است. علامه طباطبایی در تعریف دین می فرمایند: دین مجموعه ای از قوانین مصلح همچنانکه مجموعه قوانین مصلح را دین می‌دانیم! دین دارای قلمرو وسیع و گسترده که تمام ابعاد زندگی فردی و اجتماعی آدمی را در بر می‌گیرد که مهمترین مسئله‌ای که به آن توجه شده است مسئله بهداشت روانی است. که با توجه به پژوهش‌ها و تحقیقات روانشناسان در این زمینه انجام داده‌اند متاسفانه در مورد تاثیر دین بر روان میباشد، کمتر کار شده است. مادر این مقاله در سایت گلدون راهکار های شیوه ی زندگی بهتر رو ارائه داده ایم باما همراه باشید.
2_توکل واثر آن بر بهداشت روان :
توکل به خدا، یکی از آموزه های دینی است که به عنوان عامل درونی و معنوی می تواند بر سلامت روان فرد تاثیر گذار باشد. سخن امام علی علیه السلام که میفرمایند:« من توکل لم یهتم»؛ هرکس به خدا توکل کند، هرگز اندوهناک نمی شود. گویای این است کسی که روح توکل دارد، هرگز یأس و ناامیدی را به خود راه نمی‌دهد؛ در برابر سختی ها احساس ضعف نمیکند؛ در برابر مشکلات بالقوه زندگی مقاوم است و همین عامل، تضمین کننده سلامت روحی و روانی فرد میشود.
خداوند در آیه سوم سوره مبارکه طلاق می فرماید:
و او را از جایی که گمان ندارد روزی می دهد و هر کس بر خدا توکل کند برایش کافی است. همانا خداوند کار خود را محقق می سازد.
توکل یعنی اینکه به غیر از خود اعتماد کنی و دیگری را نایب از سوی خود قرار دهی. به عبارت دیگر منظور از توکل این است که در برابر عظمت مشکلات، انسان احساس حقارت و ضعف نکند، بلکه با پر قدرت بی پایان خداوند، خود را پیروز بداند. بدین ترتیب، توکل، امیدآفرین، نیروبخش، تقویت کننده و سبب فزونی پایداری و مقاومت است.
البته ناگفته نماند که توکل از نظر بزرگان تعابیر مختلفی دارد از جمله صاحب منازل السائرین: «توکل» واگذار نمودن تمام امور است به صاحب آن و اعتماد نمودن بر وکالت او.
بعضی عرفا فرمودند:
« تو کل » انداختن بدن است در بندگی و تعلق قلب است.
به پرورندگی؛ یعنی صرف قوای بدن را در راه اطاعت حق، و تصرف ننمودن در امور و واگذار نمودن آنها را به پروردگار.
آنچه گفتنی است آن است که برای توکل درجات مختلف است بر حسب مقامات بندگان کهاز بحث ما خارج است. اما حاصل آن است که هرچی حق تعالی کند موجب خشنودی و رضایت است، زیرا که خیر و صلاح در آن است.
یکی از فرایند های کارآمد برای انسان در مسیر کمال و تزکیه نفس، امیدی است.
که حاصل از توکل به خداوند است.
توکل از اصلی ترین عوامل امیدواری است.
اگر روان انسان راه تعالی را در پیش بگیرد، حالت دائمی نفسی در او شکل می گیرد که عبارت است.
از آرامش حقیقی نسبت به آینده و سرنوشت خویش.
3.شکر گزاری:
«شکر»
در لغت:
به یادآوری و تصور نعمت و اظهار آن گفته شده است.
منظور از« سپاس و ثنا »:
چیزی است که مقابل شکایت و گله است.
شکر یعنی اظهار نعمت منعم به واسطه اعتراف دل و زبان.
داشتن روحیه شکرگزاری از نشانه های سلامت روح و روان آدمی است؛ علت این مطلب را در اینجا بیان می کنیم:
۱.در ساحت شناختی به درجه ای از رشد و سلامت رسیده است.
که نعمت را شناخته، قدرت تمیز بین نعمت و نقمت را پیدا کرده است.
که چه کسی این نعمت را به او عطا کرده است.
شناخت موارد ی که ذکر کردیم تنها در سایه سلامت عقل و نفس میّسر میشود.
و این رشد شناختی و سلامت نفسانی در ساحت بینش و اندیشه، او را بر انگیخته است که از صاحب نعمت تشکر و قدردانی نماید.
۲. از طرفی داشتن روحیه شکرگزاری نشان دهنده سلامت بهداشت روان در ساحت احساس و عواطف فرد نیز هست.
این نشان دهنده آن است.
که به آسیب های روحی و روانی همچون
غرور،
بخل،
کینه
و حسادت مبتلا نیست؛
روح و روان او مکّدر و مخدوش نگشته و این خود درجه ای از سلامت روان است.
۳. در حوزه رفتاری و کنش ورزی بیرونی نیز ابزار
تشکر و قدردانی به زبان و رفتار ظاهری نشان از
سلامت روح و روان دارد؛ زیرا شکر زبانی و قدردانی
رفتاری فرد، مبیّن آن است که فرد شاکر در حوزه
شناخت و عواطف از سلامت برخوردار بوده است. چه
بسا که نعمت و ارزش برخورداری از آن را شناختند و
در قلب خویش نسبت به صاحب آن احساس رضای
ت نمودند، اما از ابزار این محبت و اظهار رضایت به صورت عمل و رفتار ناتوان هستند. این ناتوانی،
نشانگر بیماری و عدم سلامت فرد در حوزه رفتاری، و
چه بسا حاکی از بیماری در دوساحت وجودی پیشین
نیز باشد. از این رو، ابراز رضایت و شکر زبانی و رفتاری، نشانه ی سلامت روانی شخص به شمار می
آید. البته باید توجه داشت که سلامت رفتار ظاهری در صورتی نشان از سلامت درونی فرد است که قصد
فریب و نیرنگ نداشته باشد و ظاهر از حکایت نماید؛ نه خدای ناکرده مانند عمل ریاکارانه و منافقانه،
سلامت ظاهری نشانه بیماری درونی باشد.
