از جمله دلایلی که یهودیان صهیونیست برای اثبات حق خود در تشکیل وطن قومی در سرزمین فلسطین دارند؛ این است که یهودیان با وجود اینکه در دنیا پراکنده اند اما یک ملت را تشکیل می دهند که به ریشه مشترک باز می گردد. چون خون آنها «سامی» است و نژاد آنها بنی اسرائیل و از یک منشأ جغرافیایی یعنی “ارض موعود”(فلسطین) برخاسته اند.
این سخن اسرائیلی ها نه تنها ریشه در واقعیات تاریخی ندارد؛ بلکه پشتوانه علمی نیز ندارد. از طرفی بنا به اظهار دانشمندان یهودی علم نژاد شناسی نیز این ادعا را به شدت نفی می کند.
جهت مطالعه بیشتر: هدف بعثت پیامبر چه بود؟
فلسطین
علم نژاد شناسی جدید می گوید: وجود ویژگی های مشترک خونی در نژادهای واحد است. براساس دلایل علمی اثبات می کند که این ویژگی ها به صورت موروثی در هر نژادی باقی می مانند. و هر ملتی از ملتهای قدیم با ریشه نژادی واحد، دارای ویژگی های خونی مشترکی است که هر نسل، آن را از نسل قبل می گیرد و به نسل بعد منتقل می کند.
دولت قدس امروز از زمان تأسیس کشور اسرائیل (یعنی سال ١٩٤٨) تلاش می کند تا به تدریج وسیله بیرون راندن اعراب ساکن فلسطین را فراهم و موجبات اسکان فلسطین را اشغال کند و بر بیت المقدس دست یابد. از آن تاریخ کوشش های فراوانی برای تغییر چهره این شهر مقدس از صورت اسلامی به صورت یک شهر یهودی نشین به عمل آمده است.
در ۱۱ اوت ۱۹۶۹ آتش سوزی مهیبی در مسجد الاقصی به وجود آمد که منجر به سوختن قسمت زیادی از مسجد و نیز منبر صلاح الدین ایوبی شد. دولت اسرائیل این آتش سوزی را به گردن شرکت برق انداخت و ناشی از اتصال سیم ها دانست. اما اداره برق سالم بودن سیم ها و عدم اتصال برق را تأیید کرد و آتش سوزی مسجد الاقصی ناشی از اتصال سیم برق را رد کرد.
سقوط اسرائیل در قرآن
خداوند انسان را آفرید و او را جانشین خود در زمین قرار داد: “انی جاعل في الأرضِ خَلِيفَةً”.
تا اداره حیات فردی و اجتماعی خود را هوشمندانه و مؤثر بر عهده گیرد. سپس او را در دایره مجموعه ای از قوانین حاکم بر آفرینش و انسان و جامعه قرارداد. پیامبران و فرستادگان خویش را با بشارت و بیم به سویش فرستاد. تا از حقیقت این قوانین او را آگاه سازند. و آدمیان را فرا خواند تا در کتاب های انبیاء و سخنان و رهنمودهایشان تأمل کنند و به راه درست هم آهنگی با قوانین خلقت هدایت گردند. و از برخورد و عارض با قوانین آفرینش و در نتیجه نابودی در امان بمانند.
مساحت فلسطین اشغالی
فلسطین به مساحت ۲۰۰۰۰۰ کیلومتر مربع در آسیای غربی در ساحل شرقی دریای مدیترانه (بحر الروم) بین کشورهای سوریه مصر لبنان، اردن و دریای مدیترانه قرار دارد. حدود آن از منطقه دان در شمال تا (بئرسبع) یا (بئرشبع) در قسمت جنوبی ۲٤۰ کیلومتر و عرض آن در قسمتهای مختلف از شرق به غرب به تفاوت بین ۴۰ تا ۱۳۰ کیلومتر تغییر می کند. كل مساحت فلسطین را بیست و هفت هزار و چهل و چهار کیلومتر مربع است. (هفتصد و چهار کیلومتر مربع آن را دو دریاچه طبریه) و (حوله) و نصف بحر الميت که متعلق به فلسطین است تشکیل می دهند. بقیه آن را که بیست و شش هزار و سیصد و بیست کیلومتر مربع است، خشکی تشکیل می دهد.
بطور کلی فلسطین به سه قسمت تقسیم می شود. کناره های دریا دره اردن و دماغه کوه کرمل است.
از ۸ آوریل تا ۱۰ مه ۱۹۴۷ سازمان ملل متحد جلسات زیادی برای رسیدگی به مسأله فلسطین برگزار کرد و تصمیم گرفت کمیته ای به نام کمیته مخصوص ملل متحده فلسطین تشکیل شود. اعضای کمیته که از فلسطین دیدن کردند شرح بازدید خود را همراه با پیشنهادهایی تقدیم سازمان ملل کردند. به دلیل تصمیم و توصیه گروه اکثریت اعضای کمیته سازمان ملل متحد در٢٩ نوامبر ١٩٤٨، رأی به تقسیم سیاسی و وحدت اقتصادی فلسطین دادند.
اقوام فلسطینی
در گذشته نام قدیمی سرزمین فلسطین کنعان بود. به هزاره چهارم و سوم پیش از میلاد می رسد. به آن زمانی که مصری ها، كنعاني ها و حيتی ها بر آن سلطه داشتند. مصری های قدیم در حدود سه هزار و پانصد سال پیش از میلاد در منطقه ای واقع در جنوب فلسطین به نام «خارو» زندگی می کردند. از این میان آموری ها که قومی سامی اند حدود هزاره سوم پیش از میلاد در منطقه آمور (عامور) بین فلسطين و بين النهرين زندگی می کردند.
در دوره تسلط آموری ها بر فلسطین حضرت ابراهیم خلیل الله به این سرزمین آمد. در حالی که حیتی ها نیز ساکن آنجا بودند. اما قدرت زیادی نداشتند. كنعانی ها، حيتی ها، حويان، فریسیان ،يبوسيان و فلسطيان از اقوامی بودند که قبل از هجوم قوم عبرانی در این سرزمین زندگی می کردند.
طبق نظریه آنها کشور فلسطین به دو منطقه عرب و یهود تقسیم می شد که شهر اورشلیم به هیچ یک از مناطق تعلق نداشت. و تحت اداره سرپرستی شورای قیومیت سازمان ملل متحد قرار می گرفت. در سال ۱۹۴۸ که جنگ های خونینی بین اعراب و یهودیان صورت گرفت؛ حداقل ۲۵۰۰ نفر کشته شدند.
تاریخ جنگ فلسطین
در چهاردهم ماه مه ١٩٤٨ دولت انگلیس به قیومیت خود خاتمه داد و قشون خود را از آن کشور خارج کرد. در همان روز شورای ملی یهود در تل آویو انعقاد یافت و داوید بن گوریون موجودیت دولت اسرائیل را اعلام و چند ساعت بعد، هاری ترومن رئیس جمهور وقت آمریکا دولت جدید التأسیس اسرائیل را عملاً به رسمیت شناخت.
نیروهای انگلیسی هم هنگام خروج از کشور در سال ۱۹۴۸ بیشتر سلاح های خود را در اختیار سازمان های تروریستی صهیونیست قرار دادند. پس از آن دستورالعمل ها و اعلامیه های سازمان ملل متحد درباره فلسطین و پیشگیری از حملات اسرائیل بی نتیجه و غیر قابل اجرا شد.
بعد از جنگ ۱۹۶۷ صهیونیست ها بر تمامی سرزمین فلسطین و بلندی های جولان در مرز سوریه و صحرای سینا در مصر دست یافتند. شهر قدس تا قبل از جنگ مزبور تحت حاکمیت دولت اردن بود. اما بر طبق قانونی که دولت اسرائیل صادر کرد؛ شهر قدس، بيت لحم، بیت ناحور و ۲۷ دهکده دیگر دست اسرائیل افتاد. رژیم اسرائیل از هنگام اشغال بیت المقدس یعنی پس از جنگ ژوئن ۱۹۶۷ تلاش می کرد که اقلیت یهودی را به اکثریت اهالی تبدیل کند. این اقلیت که در سال ۱۹۱۸ به سه هزار نفر می رسید در سال ۱۹۶۷ به ۱۹۰ هزار نفر رسید. سعی بر این است که جمعیت قدس را در پنجاه سال آینده به ۹۰۰ هزار نفر برسانند.
اهداف اسرائیل
با تصرف بیت المقدس بهترین منطقه استراتژیکی سرزمین فلسطین به دست اسرائیل افتاد. از همان زمان اشغال بیت المقدس دولت اسرائیل دو هدف را در ذهن خود داشت. یکی اینکه چهره قدس را از چهره و رنگ اسلامی دور کند و منظره ای کاملا یهودی به آن دهد. دیگر اینکه قدس را به جای تل آویو پایتخت اسرائیل کند. صهیونیست ها با کوچاندن و اسکان یهودیان به این شهر و ساخت شهرک های یهودی نشین در اطراف آن و نیز تغییر صورت پاره ای از ساختمان ها و مکان های مقدس تلاش کردند که بر یهودی بودن چهره بیت المقدس اضافه کنند.
نویسنده: فاطمه نصاری
ویرایشگر: اکرم پورطاهرزاده